هدف این پژوهش تخمین دز رسیده به بافت­ ها و ارگان­ های سالم اطراف تومور کبد حین رادیوتراپی و برآورد ارگان­هایی با احتمال بالای سرطان­های القایی ثانویه است. این مطالعه به روش مونت کارلو انجام شده است. فانتوم استفاده شده، فانتوم ORNL مربوط به یک خانم بزرگسال می­ باشد. حجم تومور به­ صورتی است که 30 درصد بافت کبد را پوشش داده است. در گام اولیه ­ی این تحقیق سر شتابدهنده ­ی خطی مدل 6 مگا­ولتی واریان 2100 شبیه ­سازی شد و با مقایسه­ ی نتایج خروجی با مقادیر محاسبه شده از نتایج خود اطمینان حاصل شد و در مرحله­ ی بعد، تصحیحات مدنظر در فانتوم صورت گرفته و رادیوتراپی به روش مونت­ کارلو انجام شد. محاسبات مربوط به دز برای 38 ارگان انجام گرفت. با توجه به نتایج حاصله در این شبیه ­سازی درصد دز کل رسیده به سایر بافت­ ها نسبت به تومور در محدوده­ ی (%07/13-%01/0) قرار داشت و در بین ارگان ­های بررسی شده بافت سالم کبد، کلیه، بافت استخوانی قفسه ­ی سینه سمت راست، بافت استخوانی قفسه­ ی سینه سمت چپ، غده­ی فوق کلیوی، پانکراس و ریه به ترتیب دز 88، 5/24، 2/24، 8/18، 9/15، 7 و 5 سانتی­ گری بر ثانیه دریافت کرده­ اند. با توجه به رابطه ­ی خطی بین دز دریافتی در هر ارگان و احتمال سرطانی شدن ارگان مربوطه، در مدل BEIR کلیه ­ها خطر ایجاد سرطان­ های ثانویه­ ی بالاتری نسبت به سایر ارگان­ ها دارند. در محاسبه خطر به روش مونت کارلو در یک زمان مشخص با توجه به نتایج نشان داده شده بخش سالم تومور کبد بیش­ترین خطر القای سرطان­ های ثانویه را دارا می­ باشد و مقادیر مربوط به خطر القای سرطان­ های ثانویه برای کلیه و استخوان قفسه سینه سمت راست و چپ و غده فوق کلیوی به ترتیب 81، 48، 36 و 18 درصد به­ دست آمد. این احتمال برای بیمارانی که برای رادیوتراپی موثرتر مجبور به انجام تراپی­ های بیش­تری می­ باشند بالاتر از سایر بیماران خواهد بود.